معجزه پرسپولیس ؛ باور کنیم؟

لباس‌های جدید و پاییزه تیم رسیده بود تا مثل برخی تیم‌های بزرگ اروپایی هر سفر با یک لباس مشخص و نه رسمی انجام شود. تیم چند مدیر را همراهش می‌دید و البته طارمی هم بود. روز قبل شنیده بودیم تعلیقی در کار نیست و البته برانکو هم نام او را برای بازی خط زده اما انگار پروفسور می‌خواهد کاری کند که مهاجم محروم از تیم جدا نباشد. این بار خبری از دبی و ابوظبی هم نیست. تیم مستقیم به مسقط می‌رود و جایی برای تفریح وجود ندارد. طارمی هم باید همراه تیم باشد و حداقل در تمرینات شرکت کند. در این سفر اما جای حسین ماهینی خالی بود‌؛ بازیکنی که در تمام بازی‌های لیگ قهرمانان به میدان رفت و در اکثر بازی‌ها در پست غیر تخصصی خوب کار کرد.

پرسپولیس برای این سفر فرشاد احمدزاده را هم نداشت و همبازیانش بخصوص کمال کامیابی نیا هم اتاقی و صمیمی‌ترین دوستش مدام از او یاد می‌کردند و می‌گفتند جایش خالی است. فرشاد اما روی تخت بیمارستان با همبازیانش آنلاین بود و برای بازی برگشت و موفقیت همبازیانش همراه با شوخی‌های رایج آرزوی موفقیت می‌کرد.
این سفر آسیایی یک میهمان تازه وارد هم داشت. یکی از جوان‌های پرسپولیس به نام احسان محمد حسینی. جوانی که فقط چند روز بعد از فوت کردن شمع ۱۹ سالگی حضور در یک جو سنگین و یک مسابقه بزرگ را تجربه خواهد کرد و حتما سکونشینی در بازی مسقط هم برایش جالب خواهد بود.
از مسقط گفتیم. شهری که حالا به خانه دوم پرسپولیس تبدیل شده. این برای چهارمین بار است که پرسپولیس به پایتخت عمان سفر می‌کند و بازیکنان و اعضای تیم به دیدن دشداشه پوش‌هایی که کلاه‌های سطلی شکل به سر دارند عادت کرده‌اند. حالا همه آنها مسیر فرودگاه تا هتل محل اقامت و هتل تا ورزشگاه سلطان قابوس را حفظ شده‌اند. حسین ماهینی قبل از صعود به نیمه نهایی می‌گفت از مسقط بیزار شده چون امسال بیشتر از بوشهر(زادگاهش) به مسقط رفته. حتما بقیه هم چنین احساسی به پایتخت کشوری دارند که با گران‌ترین پول دنیا خیلی کم می‌شود به بازارهایش سر زد. حضور در هتل، زمین تمرین و محل مسابقه یکسری اتفاقات کلیشه‌ای را برای بازیکنان رقم می‌زند و ظاهرا همه چیز تکراری خواهد بود اما هیچکس نمی‌خواهد این سکانس‌های تکراری یک پایان تلخ داشته باشد.
پرسپولیس از اسفند گذشته تا امروز چهار بار به مسقط سفر کرده. سه بار قبلی هر آنچه در مسقط به دست آمد مساوی بود. تساوی‌هایی که همه چیز را به آینده موکول می‌کرد اما این بار نه تساوی بلکه یک برد خوب، مثلا با اختلاف دو یا سه گل هم در حکم پایان کار در آسیا، پای فینال خواهد بود. سه شنبه شب رویای قهرمانی پرسپولیس در آسیا نقش بر آب خواهد شد اگر همه چیز تکراری و عادی پیش برود. شرایط طوری رقم خورده که بازیکنان و کادر فنی با بهترین نمایش عمرشان هم شاید دست خالی برگردند و فقط یک چیز می‌تواند مکمل کافی برای خوشبختی باشد؛ معجزه.
دیروز شرایط فرودگاه و سی‌آی‌پی‌اش زمانی که اعضای تیم منتظر پرواز بودند طوری رقم خورده بود تا همه به این معجزه امیدوار باشند. از مانیتورهای فرودگاه تصاویر گل‌های بازی الاهلی و همین بازی پنج‌شنبه در اهواز پخش می‌شد. از کیومرث پوراحمد خالق قصه‌های مجید تا چهره محبوب استقلالی‌ها فرهاد مجیدی برای پرسپولیس و بازیکنانش آرزوی موفقیت می‌کردند تا همه به حماسه حداقل فکر کنند و جرقه اولیه‌اش فکرها را به حرکت وادارد. این وسط وقتی کاپیتان تیم می‌گفت بازی‌های یک ماه بعدی از این مسابقه مهم‌تر است پیش خودمان فکر می‌کردیم بحث معجزه و اعتقاد به آنچه نیمار قبل از بازی پی اس جی گفت و این روزها حرف ثابت پرسپولیسی‌ها شده فقط در قالب مصاحبه می‌گنجد وگرنه حرف دل بازیکنان چیز دیگری است. اینکه منطق‌شان بگوید شانسی نداریم اما می‌رویم که ببریم. شاید اگر می‌خواستیم داستان را هیجانی کنیم به بازیکنان آن کاریکاتور عمر خریبین بعد از بازی رفت یا مصاحبه کاپیتان سابق الهلال علیه پرسپولیس و علی دایی را دوباره منتشر می‌کردیم که «ببینید، حداقل به خاطر این داستان‌ها بروید که برنده باشید» اما واقعیت فوتبال چیزی فراتر از این هیجان دادن‌های رسانه‌ای و کاذب است.
با تمام احوال اینکه فوتبال گاهی فراتر از منطق حرکت می‌کند و در بین منطقی ترین مصاحبه های بزرگان فوتبال هم جای ویژه‌ای داشته است. شاید خنده‌های بازیکنان در عکس دسته جمعی فرودگاه پای پرواز و بی خیالی نسبی شان هم بد نباشد. اینکه فکر کنیم آنها همه چیز را به قسمت و تقدیر سپرده‌اند و البته تمام تلاش شان را به کار می‌گیرند که معجزه را رقم برنند. حالا اگر معجزه‌ای هم در کار نبود اعاده حیثیت کمترین خواسته ما از این تیم خواهد بود که لیاقت فینالیست شدن را داشت چون در طول مسابقات غریب ترین مدعی جام بود.