ذکر و ناله و صبوری!

ذکر و ناله و صبوری!

یادداشت نیما قاسمی

شریعتی انسان عجیبی است!
*پریشب شکمش را شکافتند و برای دومین مرتبه در روزهای گذشته جراحی اش کردند.* *ذکرهای مخلوط با ناله و صورت رنجور و لنگ لنگان راه رفتنش با کمک همراهان، دل دوست و دشمن را به درد می آورد.*
*امروز (۱۷ تیر) پس از زلزله مسجدسلیمان فی الفور به معاون و مدیرکل مدیریت بحران پیوست و به آنجا رفت که به امورات نظارت کند و دست در دست مردم بگذارد. به همان سیاق گذشته در بحران سیل.*
*می رود آنجا می ماند که اگر پس لرزه ای آمد و سقفی فروریخت، بر سر او هم بریزد!*
*می رود با لجبازی می ماند و اگر اصرارش کردی که نمان، حالت خوب نیست و خونریزی داری؛ تشر استاندارانه می زند و اینگونه از زیر اصرار سایرین در می رود!*
*شریعتی ابر انسان نیست؛ یا معصومی بی گناه.*
*انسانیست مثل همه ی ما، بی تکلف و بدون تشریفات؛ با همان درست و اشتباهات انسانی؛ اما عاشق است و بواسطه ی آن از جان خود و حق خانواده اش برای مردم گذشته و هیچ انتفاعی نمی برد. از ما خیلی کمتر می خوابد و خوراک قابل ملاحظه ای ندارد؛ که همان را هم مهمان جیب خودش است.*
*حکایت مورد علاقه اش داستان رسول مهربانی و مرد یهودیست که بر سر پیامبر خاکستر می ریخت. همانکه مریض شد و غیبت کرد و نبی به عیادتش رفت.*
*آزاداندیش است و به خودش سخت می گیرد و نه به مردم؛ می خواهد میراث دار سنت همت و باکری باشد. ذکر و ریش و تسبیحش انتخاب بی آزارانه و اعتقاد شخصی است و بار سیاسی ندارد.*
*ولی انصافا حجم صبوری و گذشتش اعصاب خرد کن است!!*

*ای کاش پیش از اینها کارگزاران آنقدر تزویر نکرده بودند و اعتماد مردم خدشه دار نشده بود. ای کاش مردم همه ی مدیران کلان را به یک چوب نرانند.*

*غلامرضا شریعتی عاشق است، و چیزی به جز عشق مردم را برای پاداش نمی خواهد.*